Zaterdag 14 oktober 2023 Antsirabe

Zaterdag 14 oktober 2023 Antsirabe.

Vandaag een lange reisdag.

We vertrekken om 07.00 uur en verlaten het regenwoud richting het zuiden maar om daar te komen moeten we eerst terug via de hoofdstad Antananarivo. Wat een gekkenhuis weer. De snelweg (lees: een tweebaansweg met hele grote gaten waar je zigzaggend over heen moet rijden) staat weer ramvol met vrachtwagens, pousse pousse (riksja’s) en volgeladen busjes.

Vaak kom je een gestrande vrachtwagen tegen die een kokende motor heeft of een busje met een lekke band van al het stijgen en dalen en dat in combinatie met een hele slechte weg.

Ze zijn wel volop bezig aan de wegen maar dat houdt in dat er maar één rijbaan beschikbaar is. Gaat wel even duren dus.

Maar de weg richting Antsirabe is prachtig om te zien. Het is een tocht langs rijstvelden en terracottakleurige huizen. Alles in terrasvorm aangelegd. Hier betekent dat met de hand.

Het mooie aan de rijstvelden is, waar elk zaadje met de hand wordt geplant, dat als deze geoogst is men de grond omploegt (wat ook al een monniken werk is) er dan rode klei van maakt en daar worden (bak)stenen van gemaakt waar de huizen van worden gebouwd. Erg duurzaam dus.

In heel Madagaskar kom je deze stenen tegen; het wordt niet voor niets het rode eiland genoemd als verwijzing naar de roodbruine aarde.

Na vijf uur rijden stoppen we om te lunchen bij cafe le foie gras. Ik pas me graag aan aan het land waar ik ben maar dat ga ik in ieder geval niet eten. Er zijn grenzen!

Ik bestel een kip sandwich maar die schijnt “uitverkocht” te zijn. Terwijl ik brood voorbij zie komen en zelf een kippenborst bestel denk ik …. oké vreemd.

De kippenborst heeft natuurlijk weinig vlees en is niet zoals die hormoon kippen bij ons. Dus dat wordt kluiven maar ik schuif m’n bord wel naar links of naar voren en dan komt het wel goed. Je ziet overal op straat en naast de “snelweg” de kippen lopen soms vergezeld van een aantal kuikens.

We rijden verder en is het werkelijk een prachtig beeld; je ziet rijstvelden die super groen zijn en aangrenzend, het zijn allemaal kavels, omgeploegde rode aarde, er tussen staan een paar zebu’s te grazen, ibissen en ralreigers scharrelen wat, er lopen eenden en ganzen en dan zie je een kleurrijk geheel aan kleding die gewassen is en ligt te drogen op stenen.

Wat een werk hebben deze mensen. Elk kledingstuk wordt op de hand gewassen, uitgewrongen en dan te drogen gelegd. Ik zeur al als het bakje van m’n wasmachine lekt terwijl ik de rest in de droger stop.Minder zeuren dus.

Dat ervaart ook Ben als we na 9 uur rijden aankomen bij de bungalows Cafe Couleur en Manu niet zeurt dat hij moe is. Zo intensief om zo lang te moeten rijden over deze slechte wegen terwijl het met bakken naar beneden komt. Niet meer zeuren als je een half uur in de file staat.

Bij het zien van al het harde, meestal fysieke, werk die deze mensen hier verrichten mogen we best even stil staan hoe goed wij het hebben.

De bungalows staan op een prachtig complex met een tuin vol met kleurrijke bloemen aan bomen en planten. De bungalow heeft een ruime kamer met openhaard en zelfs een tv maar die gaan we niet gebruiken.

We frissen ons op en gaan op zoek naar …… wijn. Degene die we bestelden hadden ze niet meer op voorraad maar we mochten even meelopen naar de bar en ze haalden alles uit de ijskast waar we uit konden kiezen. Want het vrouwke wil natuurlijk wel koude witte wijn! We kiezen een overheerlijke Bordeaux krijgen warm gebrande nootjes en zitten in de lounge bij de openhaard die gelukkig niet brandt.

Wat wil een mens nog meer.

Half uur later aan tafel wat voor Ben qua eten wat tegen viel, misschien waren de verwachtingen te hoog, maar ik het allemaal wel prima vond.

Morgen nog een dag en nacht in Antsirabe.