Zondag 22 oktober 2023 Ranohira Isalo N.P.

Zondag 22 oktober 2023 Isalo N.P. Ranohira.

Hebben een goede nacht gehad en gaan voor het ontbijt om 06.30 uur.

Er is een groep “oude” Duitsers (65 en 70 ) hier aanwezig van 12 mannen en vrouwen die of vergeten zijn hun gehoorapparaat in te doen of zichzelf heel graag horen maar….. “ of het wat zachter kan ja! “ Het was gisterenavond ook al zo erg.

We hebben zo’n medelijden met hun reis begeleider. Hij zat gisterenavond al stiekem onder tafel op z’n telefoon te kijken en kwam vanochtend extra laat voor het ontbijt binnen. Moet je voorstellen de hele dag met 12 hard pratende Duitsers in zo’n klein busje en dan ook nog dineren en ontbijten. De eind fooi zal wel heeeeeel veel goed maken.

Vandaag staat de wandeling van 4 uur op het programma. Ik ben ontzettend aan het twijfelen. Ik voel me stukken beter maar heb nog “slappe” benen en ben bang dat ik het dadelijk weer verpest door 4 uur in de volle zon met 34 graden te gaan wandelen.

M’n gevoel zegt ga gewoon daar kwam je toch voor wandelen in de natuur op zoek lemuren en ander wildlife, maar m’n verstand zegt hoe lekker is het om dadelijk weer eens een biertje of wijntje te kunnen drinken als je aan de zee zit.

Ik besluit niet te gaan maar als Ben een kwartier weg is heb ik al spijt. Ik ben de enige suffe doos hier op het park. Ik wandel maar hier op het parkje en wacht op Ben met al z’n verhalen en foto’s.

Ben schrijft:

Ik rij met Manu ongeveer een half uur door een canyon landschap over onverharde paden naar een dorpje waar gidsen al gereed staan.

Manu stelt Mr.Petersen aan me voor, ja ik heb zijn naam goed begrepen.

Later vertelt hij me dat zijn vader ooit een boek had gelezen waar deze naam in voor kwam, hij vond het een mooie naam voor zijn zoon.

De tickets voor het Isalo National Park waren al geregeld, ik moet alleen nog voor de gids betalen. Mr.Petersen stelt me een route voor van 6 uur met een picknick lunch die de locale bevolking organiseert.

Ik wil echter een andere route van 4 uur naar de top van de canyon en via een andere uitgang het park uit, ik hoef geen picknick lunch omdat ik met Maaike wil lunchen in het hotel.

Ik betaal een flinke prijs waar ik nog iets van vind maar ik laat het hierbij omdat ik begrijp dat ze hier ook moeten leven.

Mr.Petersen en ik gaan lopen, ik merk dat hij wat stug is en me op de eerste klim al flink afknijpt. Misschien komt het door mijn aanmerking over de prijs maar ik maak hem duidelijk dat het wat rustiger mag.

Hij glimlacht, waarschijnlijk had hij zijn gram gehaald en begint te vertellen over het National Park.

Het park is zo’n 815 km2 groot en is vergelijkbaar met Bryce Canyon in Utah. De flora en fauna zijn hier uniek, er zijn mini baobaps, 3 verschillende soorten lemuren waaronder de dansende sifaka’s, vele soorten reptielen eigenlijk is er nog heel veel als je voelt hoe droog het hier is.

De zon brandt door mijn shirt, ik bedek mijn hoofd met een tropenhoed.

Mr.Petersen vraagt me even te wachten, dat komt me goed uit, ik neem even wat water en kom op adem.

Hij wenkt me, ik loop op hem af en zie een kleine zwarte schorpioen onder een steen.

Ik neem een foto maar we gaan snel door, daar wil je niet door gebeten worden.

Hij vertelt over de graven die zich hier in de rotsformaties bevinden. Overledenen worden hier in een tijdelijk graf in een grot weggelegd tot er botten overblijven.

Deze botten worden schoongemaakt en ritueel in een kist in de rotsholtes gelegd.

Een gevaarlijke onderneming omdat deze met abseilen op de juiste plaats worden gelegd. Hierbij gebeuren regelmatig ongelukken.

We blijven stijgen naar de top van de canyon, ik heb er eigenlijk al spijt van maar we zijn er bijna. Het is nu snoeiheet en ik zie dat ik nog zo’n 1/4 ltr water heb, dat gaat hard zo.

Nadat we de top van de canyon hebben bereikt is het uitzicht een mooie beloning, kilometer ver kun je kijken. Het is prachtig en een koel briesje zorgt voor de nodige verkoeling. We blijven even zitten en rusten wat uit.

We zetten de afdaling in naar het water, omdat de canyon voor een belangrijk gedeelte uit zandsteen bestaat slaat het hierin vocht op.

Onder de afdaling worden we beloond met watervallen en kristalhelder water. Mr.Petersen zegt dat je dit kunt drinken, ik zie ook enkele toeristen gulzig het water met hand drinken.

Die hebben morgen buikloop is mijn overtuiging, wij kunnen geen natuurwater drinken. Al ziet het er nog zo zuiver uit.

Ik leg mijn drinkbus in het frisse water, zo koelt hiet iets af. Ik neem enkele slokken en neem wat foto’s. Diklijvige duitsers gaan met hun zweterige lichamen het water in en frissen zich op. Dit schouwspel wil ik verder niet meemaken en ik vraag Mr.Petersen of we verder kunnen.

We zien nog een slang, enkele lemuren, bijzondere spinnen en planten en komen bij de uitgang van de canyon. Hier kun je frisdrank krijgen, ik wil gewoon water. Ik had het net gered met mijn drinkbus maar ben behoorlijk dorstig.

Ik drink een halve liter water en Manu staat al te wachten om ons terug te brengen naar het beginpunt.

Ik zie dat we bijna 16 km hebben gelopen waarvan het merendeel klimmend, Mr.Petersen gaat de volgende groep toeristen oppikken.

Hij loopt zo’n 30 km per dag tijdens het droge seizoen, van november tot februari ligt dit stil. Hij organiseert dan kampeer tochten in het National Park.

Ik geef hem nog een tip en ga met Manu terug naar het hotel om te lunchen met Maaike.

Compleet afgebrand komt Ben terug en kapt gelijk een biertje achterover. Het was een mooie maar pittige hike. Hij heeft wel weer een lunch verdiend! Het neemt kip met saus en rijst en ik, hoewel het een stuk beter gaat, hou het bij brood.

Ben neemt nog een duik in het zwembad en de rest van de middag doen we rustig aan.

Om 17.00 uur neemt Manu ons mee naar la fenêtre d’Isalo waar je, omgeven door de canyons, door een “raam”van rotsen de zonsondergang kunt zien.

Uiteraard zijn we niet de enige die dit plan hebben maar het is weer een mooi schouwspel.

Na een uur keren we terug naar de bungalow en kleden ons om voor diner.

Uiteraard gaat Ben weer voor een drie gangen en ik probeer de vega gerecht noedels zonder saus met een beetje groente. Het was lekker al dacht mijn maag er na een uur anders over. We zijn weer terug bij af. Pfffff…

Morgen gaan we via Tulaer naar Ifaty aan de kust.