Maandag 05 september Leticia

Maandag 05 septemberLeticia

Om 07.00 uur ontbeten en aangezien het water rond het hotel nog minder is geworden dan gisteren kunnen we niet naar de haven varen maar moeten we gaan lopen.

We krijgen rubberen laarzen van Felix omdat we door de blubber gaan. Onze wandelschoenen nemen we los mee.

We varen met het bootje naar de overkant en stappen uit bij de blubber. Nu is het al een gedoe om uit te stappen (Julian helpt mee meestal) maar ik stap van het bootje af achter Ben en Felix aan. Alleen stap ik één stap verder naar rechts en zak tot aan m’n heupen in de modder. Maar zo erg dat ik mijn ene been niet meer los krijg uit de blubber.

Als ik door middel van een stok eindelijk los ben vraagt Felix of ik terug wil om een andere broek en t shirt aan te trekken. Mijn broek was tot m’n kruis vol met modder en m’n roze shirt zat vol vlekken. De modder zat ook op m’n gezicht. Ik zei laat maar want dan moet ik weer heen en weer in het bootje. En ik ken hier toch niemand! Met wat water de ergste modder eraf gehaald en gaan lopen, zo’n 25 minuten, totdat we bij een oppikpunt komen. Daar heeft Felix met een manchete de ergste modder nog van me afgehaald. Dan moetje naar beneden over modderstukken en daarna over twee bootjes klauteren om in de goede boot te komen.

Bij al deze capriolen dacht ik wel even “ik word hier te oud voor.”

Aangekomen bij de haven van Leticia moet je weer eruit en in de juiste boot voor de trip. Ik had redelijk wat bekijks door mijn gratis modderbad.

Je er maar gewoon bij neer leggen ….en door. We zouden eerst naar de Lotusbloemen gaan kijken maar er bleek al een groepje te zijn dus zijn we doorgevaren naar Islos de Micos (Apen eiland)

Wel zagen we daar de zeldzame roze zoetwaren dolfijnen. Dat was top!

Aangekomen op I Micos, een eiland vol met doodshoofdaapjes door een Amerikaan hierheengebracht en later als dekmantel gebruikt voor drugs. Voor ik het weet zit er eentje op m’n schouders. Ik ben dol apen maar hoef ze niet op me want als ze je krabben of bijten kan ik nog om een tetanusprik.

Er waren er een stuk of dertig. Heel leuk maar de meeste toeristen (Colombianen) riepen ze en sommige hadden wel 4 aapjes op hun lijf. Dat hoeft van ons allemaal niet.

In het toilet heb ik m’n shirt verwisseld voor de blouse die ik bij me had (voor lange mouwen). Zag er iets beter uit.

Vervolgens bezochten we een stam en kregen we uitleg over hun gebruiken. Ik vind die dingen wel interessant. Om bijvoorbeeld te horen dat als een meisje vrouw wordt letterlijk al haar haren uit haar hoofd worden getrokken zodat ze nieuw sterk haar krijgt. En wij maar zeuren over buikpijn. Zo waren er nog meer dingen. Maar als er dan allemaal van die stalletjes staan met waren die allemaal “hand made” zijn waarvan alle ara’s mooi geschilderd op elkaar lijken dan denk iktoch “made in China?” Er stonden ook mooie houtsnijwerken dat wel. Maar het is niet ons ding.

Vervolgens gingen we naar Peru. Leticia ligt namelijk op drie landenpunt met Peru en Brazilië.

Om in dat dorp te geraken (ivm lage waterstand) moet je lopen over (soms smalle) planken met daaronder blubber en water. En er is niet constant iets waar je je aan vast kan houden. Wederom een uitdaging.

We bezochten de lotusbloemen. Prachtig om te zien met een doorsnee van een meter. Na de nodige uitleg van, de aardige maar iets te obese gids, vervolgen we de route door het dorp waar we uitkomen bij een dansgroepje die Peruviaanse dansen laten zien en …… je raadt het al wij mochten mee dansen. Ben was zo sportief om mee te doen maar ik was er al klaar mee en iemand moest natuurlijk Ben vast leggen op camera.

Uiteraard kon er hier ook weer diverse dingen gekocht worden zoals alpaca’s en een tasje met Peru erop.We slaan wederom even over.

We gaan weer terug over de planken om even lekker bij te komen in de boot door de vaarwind. Het is hier zo allemachtig benauwd.

Onderweg zien we nog meer roze en nu ook grijze dolfijnen en andere mooie gekleurde vogels waar ik de naam nog van moet opzoeken.

We komen weer terug bij ons afzetpunt waar we Felix en Julian al zien staan. Weer hetzelfde ritueel; klimmen over een paar bootjes en dan naar boven klauteren terwijl de groep in boot toekijkt. Daarna nog 25 minuten terug naar het bootje lopen om over te steken naar het hotel.

Redelijk gaar en smerig aangekomen eerst maar douchen voordat we gaan eten. Lucy de vrouw kan heerlijk koken; gelukkig maar want het is eten wat de pot schaft. We zijn de enige twee gasten in het hotel.

Op tijd naar bed want morgenochtend vertrekken we weer vroeg naar Peru voor een wandeling en boottocht in National Parc met een lokale gids.

Hopen dat het morgen minder toeristisch zal zijn.