Vrijdag 20 oktober 2023 Tsara Noro Vallei.

Vrijdag 20 oktober 2023 Tsara Noro Vallei.

Vandaag voor het eerst een echte blauwe lucht.

Met mij gaat het deze ochtend nog niet top dus Ben gaat samen met de lokale gids voor 4 uur de bergen beklimmen.

Ben schrijft:

Ik heb afgesproken om na het ontbijt met een gids een hike te doen. We kunnen helaas pas om 07.00 uur ontbijten. Liever was ik al eerder begonnen.

Omdat Maaike er geen probleem van maakt dat ik een grote ronde pak van 4 uur kies ik daarvoor.

Na het ontbijt ben ik op pad met Marina, een jonge zebu hoeder die zichzelf, via Internet, Engels heeft aangeleerd.

Je merkt dat hij een standaard ronde heeft met vaste onderdelen waar hij iets over vertelt.

Het is een leuke gast die onvoorstelbaar snel naar boven loopt, ik loop rustig dus hij past zijn tempo aan.

We klauteren langs rotsen en wandelen aan de rand van een grote vallei waar het uitzicht adembenemend is. De zon brandt nog niet zo op je huid, en met een briesje erbij is het aangenaam.

Hij vertelt over de omgeving en de dieren, ik stel niet teveel vragen want dan weet hij het niet meer. Een mooi verhaal gaat over een gat in de grond waar slangen hun eieren in leggen. Mieren brengen voedsel naar binnen, je ziet flinke stukken vruchten worden aangevoerd waar de baby snakes zich tegoed aan doen. Op een gegeven moment zijn de snakes zo volgevreten dat ze niet meer uit het gat kunnen. Dit is het moment dat de mieren de slangen opvreten. Echt bizar die natuur.

We lopen door caves in het canyon gebied en hij laat skeletten zien van mensen, dit zijn graven waar hele families worden ingelegd, een bizar schouwspel waar ik geen foto’s van wil nemen.

We komen bij zijn dorp aan en hij laat me zijn huis zien. Een zelfgebouwde woning met bakstenen die men zelf bakt, het ziet er best mooi uit.

We lopen via een trapje naar de 1e verdieping waar zijn moeder aan het koken is, het stinkt verschrikkelijk omdat er houtvuur wordt gebrand in een dichte ruimte. Er zitten 2 baby’s met een draagzak vastgebonden op de rug van moeders. De baby’s zijn van zijn zus en zijn vrolijk en zijn gewend aan de rook.

Er staat een grote gietijzeren pan met rijst en bonen op het vuur.

We lopen naar beneden waar ik bijna van de trap aflazer, ik ben veel te groot voor dit soort huizen dus loop er als een idioot bij.

Zijn zussen en moeder schieten in de lach en komen niet meer bij. We lopen door, ik moet er zelf ook om lachen, dit ziet er niet uit.

We komen aan bij het water, een groot bassin op het diepste punt van de vallei waarvandaan men irrigatiekanalen heeft gemaakt naar de terras velden, wat een monnikenwerk is geweest, onvoorstelbaar.

We lopen door het water, uiteraard zonder schoenen, maar de stenen doen pijn aan mijn voeten. Marina heeft geen schoenen en loopt altijd blootsvoets, hij lacht om mijn gestuntel.

We komen aan bij een waterval waar we even uitrusten en genieten van het uitzicht en enkele kinderen die in het water spelen. Ze springen van rotsen, blijkbaar weten zeprecies waar dit kan want overal liggen keien in het water.

Moeders staan aan de kant en zijn kleding aan het wassen, schenken geen aandacht aan de gevaarlijke sprongen die de kinderen maken. Het is hier zo’n andere wereld, snoeihard maar mensen lijken zo gelukkig, ze lachen en zijn erg vrolijk in elk geval.

We lopen terug naar Camp Catta waar ik Marina uitnodig voor een drankje, hij bestelt direct een grote fles “Fresh” van 75 cl, een soort bier. Ik neem een 3 Horses biertje en tik een lokaal weekloon af voor de hike.

Hij loopt terug naar het dorp en gaat met de zebu’s lopen, ik ben gesloopt en ga naar onze bungalow voor een douche.

Ben valt na het douchen weer verrassend in slaap maar dat mag wel na zo’n prestatie.

De rest van de dag doen we rustig aan en genieten nog van de maki’s.

Voor diner gaat Ben weer voordriegangenmenu met garnalensoep, kippetje en oeufs a la neige. Ik hou het maar bij een omelet.

Zo leuk alles is iedere avond netjes gedekt met tafellaken en echte servetten. Vanavond zijn ze geborduurd met maki’s.

Morgen naar Ranohiera Isola.