19 november Brownsberg Bergendal

19 november 2019 Brownsberg Bergendal.

Wakker worden met diverse geluiden van het regenwoud. Heerlijk toch wat wil een mens nog meer (behalve 10 graden koeler dan).
Voor het ontbijt lopen we een rondje en spotten nog wat agoutie’s, boskippen (bij ons noemen we ze parelhoenders) en kleurige vogels.

Na het uitgebreide ontbijt worden we om 09.15 uur opgehaald voor het bezoek aan natuurpark Brownsberg. Wij vinden het nogal laat maar het busje komt uit Paramaribo dus zij zijn al 2 uur onderweg. Buiten de chauffeur en gids Ser zijn er nog 4 mensen in de bus. Een Poolse man, een Italiaanse vrouw (stewardess België) en een ras echt Amsterdams echtpaar. Prachtig en ook aardig stel die flink aan de maat zijn met de nodige zelfspot.
Nou als zij deze wandeling gaan volbrengen moet het ons ook lukken.
De gids Ser, die net zo goed een rapper had kunnen zijn met zijn gouden tand en afgezakte broek, vertelt dat het anderhalf uur rijden is.

We passeren een bord Brownsberg 18 km., anderhalf uur?? Maar al snel blijkt waarom. De laatste 14 km is steil omhoog en helemaal onverhard. We rijden niet harder dan 5 km per en slippen soms weg achteruit richting afgrond. Mocht je de avond ervoor teveel hebben gedronken dan laat je het nu wel achter in het busje!

Na anderhalf uur heelhuids en opgelucht te zijn boven gekomen legt de gids uit wat de bedoeling is. Je hebt twee watervallen de ene is verder weg dan de andere. We doen wat de rest wil. Zij kiezen voor de langste. Prima. Volgens Ser is die een uur naar beneden en anderhalf uur weer terug naar boven. Maximaal 3 uur.

Brownsberg is 514 m hoog en ligt aan de noordwestkant van het Brokopondomeer. Het Brokopondomeer is in 1964 ontstaan door de bouw van een hoge dam in de Surinamerivier. Daardoor liep het gebied achter de dam onder water. Het stuwmeer is iets groter dan de provincie Flevoland. In de eerste helft van de 20e eeuw ontwikkelde de bauxietindustire zich in Suriname. Om dit te kunnen verwerken werd een aluminiumsmelter gebouwd. Voor de grote hoeveelheid benodigde elektriciteit werd de stuwdam gebouwd, met de waterkracht wordt de stroom opgewekt. De boomtoppen steken nog boven het water uit(heel vreemd zicht), omdat het kaalkappen destijds te duur was.

Als we naar beneden lopen met echte steile stukken vraag ik of het ook dezelfde weg terug is. Jazeker het is maar één weg. Verschrikkelijk dit is al echt pittig maar klimmen vind ik echt zwaar.
We komen bij de splitsing, links korte en rechts de lange route. Gids vraagt nog een keer welke gaat het worden. Nou zegt de Amsterdamse, terwijl ze beide kletternat zijn, “we hebben de autorit ook overleefd dat gaan we met die lange wandeling ook wel doen. We willen de mooiste waterval zien”. Ik zou het niet erg hebben gevonden als ze besloten hadden om voor de korte te gaan. Ser de gids blijft daar rokend achter wachtend tot we weer terug zijn en we vervolgen de weg met de lokale gids Roy, een inheemse indiaan.
Vol goede moed gaan we verder. Het is echt zo steil dat er touwen zijn waar je je aan moet vasthouden om beneden te komen. Onderweg kan je slingeren in lianen, nee, daar heb je zin in en achter me hoor ik “ooit zo’n vette Jane gezien?”

Na twee uur zegt Roy dat je de waterval al kan zien en kan horen. Ik zeg nog tegen Ben ik mag niet hopen dat wat ik nu zie dat dit DAT de waterval is. Ik had geen Niagara watervallen verwacht maar toch ook niet dit lullige straaltje. Het is natuurlijk het droge seizoen maar toch.....
Terwijl ik m’n schoenen uittrek om even af te koelen in het water denk ik alleen maar aan de terugweg. Verschrikkelijk, ik hou ook echt niet van klimmen maar er is geen andere optie. Ik kijk naar het Amsterdamse stel dat probeert onder het straaltje te gaan staan om helemaal af te koelen en die wellicht ook denken aan de weg terug....

Na een kwartiertje besluiten we te starten aan de volgende challenge! De lokale gids blijft achter met de gezellige Amsterdammers, zij gaan het rustig aan doen.
Ook wij stoppen regelmatig gezien de drukkende hitte; ruim twee uur later zijn we er!
Sociaal wachten we nog even met lunchen maar na een tijdje besluiten we toch maar te beginnen en maar goed want toen ze half uur/drie kwartier later boven komen is hij zo moe dat hij niet meer wil en kan eten.
Onderweg is hij zelfs gaan liggen om bij te komen en zij was niet te beroerd om dit even met haar telefoon vast te leggen!
Achteraf hebben we nog wel veel gelachen maar uiteindelijk vonden we het toch wel een tegenvaller. Ook geen wild life gespot die het “goed” kon maken.

Blij dat we na twee uur een lekkere douche kunnen nemen en om 20.00 uur met Thea en Sjors gaan eten en nog gelachen om de dag.

Zij gaan morgen voor twee dagen naar Paramaribo om daarna nog 4 dagen naar een vriendin in Frans Guyana te gaan.

We gaan morgen naar Nieuw Amsterdam.