16 november Anaula
Blijf op de hoogte en volg Maaike
20 November 2019 | Suriname, Goejaba
16 november 2019 Anaula
Na het ontbijt steken we met een korjaal over naar de andere kant, duurt 1 minuut en lopen door een klein dorpje waar we de volgende korjaal nemen naar een dorp van de Marrons. De Marrons zijn afstammelingen van de weggelopen slaven. Ook het stamhoofd van het dorp waar we naar toe gaan vaart mee. Ik had hier een hele andere voorstelling van iets met een tooi of kettingen, maar nee hij droeg een vaal FC Barcelona shirt.
Het is het dorp van onze gids, Sampi Alex. We noemen hem Alex. Hij is heel aardig maar wel een beetje patser. Loopt met grote gouden ketting om, drukt zich hier en daar op, is 46 jaar heeft 5 kinderen bij 3 vrouwen. De oudste is 21 de jongste ontmoeten we direct in het dorp en die moet nog één jaar worden.
Wij zijn niet zo van deze “gemaakte uitstapjes” omdat deze meestal uitlopen op hetzelfde : geld betalen.
We “moeten” snoepjes kopen om uit te delen in het dorp. Dat vinden we geen probleem maar natuurlijk komen we ook uit bij de souvenierwinkeltjes (lees een krot) waar Ben en Myrel (dochter) worden aangekleed met lendendoeken, Myrel met mand op haar hoofd en Ben compleet met manchete. No worries, ik heb dit natuurlijk vastgelegd op foto :-)).
Het is uiteraard de bedoeling dat je daar iets koopt maar een lendendoek die in Paramaribo is gekocht en waarschijnlijk in China of Bangladesh is gemaakt gaat het zeker niet worden.
Ze hebben ook krappaolie die je kunt gebruiken tegen muggen en eventuele wondjes. Dan kopen we de olie maar die is in ieder geval daar gemaakt. Als ik later het flesje open draai denk ik niet dat het alleen de muggen zijn die wegblijven. Jeetje wat meurt dat spul. Nu maar hopen dat het werkt!
We krijgen nog wel interessante informatie bv over het sap van de boom die je kunt gebruiken als je wondjes hebt, het maken van cassavebrood (niet te nassen!) en kijken naar de vrouwen die de was doen in de rivier terwijl de kinderen erin spelen. Je mag geen foto maken tenzij je betaalt.
Twee uur later varen we weer terug naar het mooie resort en gaan weer eens warm lunchen.
Om vijf uur maken we een boswandeling op het eiland met Alex. Hij legt van alles uit over de telefoonboom die vroeger werd gebruikt om iemand te waarschuwen of als men in nood is wordt er hard op geslagen en dreunt het het hele oerwoud door. De larvenoten, je slaat ze open en er zitten larven in die je kunt eten. Alex daagt me uit de levende larve te eten. “Prima als jij het eerst doet”. Hij lachen daar hoopte ik al op want hij gaat deze expeditie Robinson ook niet aan! Van een boom met kwassihout schraapt hij een stuk bast af. Hier zit kinine in en proef ook echt bitter. Je kunt deze gebruiken tegen malaria en als paracetamol.
We spotten de eerste agoeti’s . Slanke knaagdieren (goudhazen en in Suriname noemen ze deze boskonijnen) lijken op uit de kluiten gewassen cavia’s, hippen als konijnen en eten als eekhoorns. Ze zijn zo’n 40 cm. lang. Grappig en erg schuw.
De luiaards die op het eiland wonen hebben we nog niet kunnen ontdekken.
Na deze wandeling is het weer tijd om te eten. Gerda, de kokkin, heeft weer erg haar best gedaan, ze kan echt heel goed koken en volop keuze. De laatste keer met moeder en dochter want zij vertrekken morgen, samen met gids Alex, naar Paramaribo en hebben we het hele eiland voor ons zelf.
Na het eten weer op voor een warme nacht in Anaula.
Morgen nog een dag hier.
Na het ontbijt steken we met een korjaal over naar de andere kant, duurt 1 minuut en lopen door een klein dorpje waar we de volgende korjaal nemen naar een dorp van de Marrons. De Marrons zijn afstammelingen van de weggelopen slaven. Ook het stamhoofd van het dorp waar we naar toe gaan vaart mee. Ik had hier een hele andere voorstelling van iets met een tooi of kettingen, maar nee hij droeg een vaal FC Barcelona shirt.
Het is het dorp van onze gids, Sampi Alex. We noemen hem Alex. Hij is heel aardig maar wel een beetje patser. Loopt met grote gouden ketting om, drukt zich hier en daar op, is 46 jaar heeft 5 kinderen bij 3 vrouwen. De oudste is 21 de jongste ontmoeten we direct in het dorp en die moet nog één jaar worden.
Wij zijn niet zo van deze “gemaakte uitstapjes” omdat deze meestal uitlopen op hetzelfde : geld betalen.
We “moeten” snoepjes kopen om uit te delen in het dorp. Dat vinden we geen probleem maar natuurlijk komen we ook uit bij de souvenierwinkeltjes (lees een krot) waar Ben en Myrel (dochter) worden aangekleed met lendendoeken, Myrel met mand op haar hoofd en Ben compleet met manchete. No worries, ik heb dit natuurlijk vastgelegd op foto :-)).
Het is uiteraard de bedoeling dat je daar iets koopt maar een lendendoek die in Paramaribo is gekocht en waarschijnlijk in China of Bangladesh is gemaakt gaat het zeker niet worden.
Ze hebben ook krappaolie die je kunt gebruiken tegen muggen en eventuele wondjes. Dan kopen we de olie maar die is in ieder geval daar gemaakt. Als ik later het flesje open draai denk ik niet dat het alleen de muggen zijn die wegblijven. Jeetje wat meurt dat spul. Nu maar hopen dat het werkt!
We krijgen nog wel interessante informatie bv over het sap van de boom die je kunt gebruiken als je wondjes hebt, het maken van cassavebrood (niet te nassen!) en kijken naar de vrouwen die de was doen in de rivier terwijl de kinderen erin spelen. Je mag geen foto maken tenzij je betaalt.
Twee uur later varen we weer terug naar het mooie resort en gaan weer eens warm lunchen.
Om vijf uur maken we een boswandeling op het eiland met Alex. Hij legt van alles uit over de telefoonboom die vroeger werd gebruikt om iemand te waarschuwen of als men in nood is wordt er hard op geslagen en dreunt het het hele oerwoud door. De larvenoten, je slaat ze open en er zitten larven in die je kunt eten. Alex daagt me uit de levende larve te eten. “Prima als jij het eerst doet”. Hij lachen daar hoopte ik al op want hij gaat deze expeditie Robinson ook niet aan! Van een boom met kwassihout schraapt hij een stuk bast af. Hier zit kinine in en proef ook echt bitter. Je kunt deze gebruiken tegen malaria en als paracetamol.
We spotten de eerste agoeti’s . Slanke knaagdieren (goudhazen en in Suriname noemen ze deze boskonijnen) lijken op uit de kluiten gewassen cavia’s, hippen als konijnen en eten als eekhoorns. Ze zijn zo’n 40 cm. lang. Grappig en erg schuw.
De luiaards die op het eiland wonen hebben we nog niet kunnen ontdekken.
Na deze wandeling is het weer tijd om te eten. Gerda, de kokkin, heeft weer erg haar best gedaan, ze kan echt heel goed koken en volop keuze. De laatste keer met moeder en dochter want zij vertrekken morgen, samen met gids Alex, naar Paramaribo en hebben we het hele eiland voor ons zelf.
Na het eten weer op voor een warme nacht in Anaula.
Morgen nog een dag hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
