Maandag 12 september Popayán

Maandag 12 septemberPopayán

Zoals elke morgen krijgen we bij het ontbijt vers fruit; meestal twee of drie verschillende soorten en daar naast een vers uitgeperst glas fruit. Vitamines krijgen we dus voldoende binnen hier!

We gaan het vandaag rustig aan doen en Popayán verkennen.

Door het grootste koloniale centrum van heel Colombia en één van de oudste universiteiten, is de witte stad, La Ciudad Blanca, beroemd om het prachtige witte centrum. Na Cartagena wordt Popayán gezien als de meest indrukwekkende koloniale stad van Colombia.

In 1983 werd Popayán getroffen door een zware aardbeving, met vele doden en schade tot gevolg. Popayán telt bijna 300.000 inwoners en is een echte studentenstad.

Popayán heeft vele kerken, ook één tegenover ons hotel, en vele musea. Jammer dat dat niet aan ons besteed is.

We slenteren door de straten en het parque caldas en strijken neer bij een echt koffietentje. Mooie zaak met echte ouderwetse houten deuren.

We bekijken de prachtige brug Puente del Humilladero (240 meter) die in de negentiende eeuw werd aangelegd om de toegang van het centrum tot de armere noordelijke wijken te verbeteren. Vanaf de brug heb je een mooi uitzicht over een deel van Popayán.

Na het bekijken van wat winkels hebben we besloten om uitgebreid te gaan lunchen omdat het ‘s avonds wat onveiliger zou zijn. Dan nemen we wel iets in het hotel.

Op advies van medewerker van het hotel gaan we naar restaurant La Cosecha Parrillada. Dit bleek een Argentijns restaurant te zijn. Mooi, een goede steak gaat er wel in. Ben nam vooraf carantanta soort kroepoek/papadums met sausjes.

We bestellen rode wijn en zijn serieus de ENIGE in het restaurant die wijn drinken. En het hele restaurant zit vol. Op een enkele tafel staat een biertje maar bijna allemaal vruchtensappen of limonade. Colombianen kunnen de hele dag door met eten bezig zijn maar van een lekker wijntje weten ze maar weinig.

Daarna volgt een filet mignon en een steak en aan Ben wordt gevraagd of hij een slab om wil? Zouden ze hem kennen?

Uiteraard is het weer veel te veel en ga ik mijn overgebleven biefstuk in twaalf servetten doen. Ik negeer de blikken van de ober en Ben en denk aan de hond die dit straks heerlijk gaat vinden.

Normaal struikel je bijna over de vele honden maar natuurlijk niet als ik overheerlijke biefstuk in m’n tas heb zitten. Honderden hebben we er al gezien maar niet hier in Popayán. Met veel tegenzin gooi ik voor het hotel m’n biefstuk in de prullenbak.

We relaxen nog wat en ‘s avonds drinken we nog wat in het hotel met iets kleins erbij.

Morgen gaan we met de bus naar Salento.